Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 αποτέλεσε για την Ελλάδα, την Ευρώπη, και ολόκληρο τον κόσμο μια μεγάλη ιστορική στιγμή. Τριάντα χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου έναντι της εργασίας αμφισβητούνταν εμπράκτως σε μια χώρα του πυρήνα της καπιταλιστικής Ευρώπης.

Η ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ (μαζί και με άλλες δυνάμεις που απελευθέρωναν οι αντιφάσεις των πολιτικών τους χώρων) ήρθε ως αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στα μέτρα λιτότητας, κινητοποιήσεις που βάθυναν την κρίση στα πάλαι ποτέ κόμματα του καθεστωτικού δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ). Η προσπάθεια σύνθεσης των αιτημάτων της κοινωνίας σε ένα μίνιμουμ πολιτικό πρόγραμμα και η δήλωση ότι η αριστερά είναι διατεθειμένη να αναλάβει την ευθύνη διεύθυνσης της χώρας, ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτη πολιτική δύναμη στην κοινωνία και την (πέραν της ιστορικής εργατικής σοσιαλδημοκρατίας) ριζοσπαστική Αριστερά στο τιμόνι μιας ευρωπαϊκής χώρας για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία.  

Η γενική αυτή κατάσταση δεν άλλαξε ούτε μετά τη συμφωνία του Ιουλίου 2015 και τη «συνθηκολόγηση» του ΣΥΡΙΖΑ. Επιβεβαιώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2015, με μικρότερο ενθουσιασμό και πολύ περισσότερο σκεπτικισμό.

Υποχρέωσή μας σήμερα είναι να αναστοχαστούμε τι πραγματικά συνέβη, χωρίς εξιδανικεύσεις και συναισθηματισμούς, με εργαλείο την πολιτική θεωρία της «πραγματικής ανάλυσης της πραγματικής κατάστασης»: Ποιά ήταν (είναι) τα όρια της πολιτικής μας; Πώς μπορούμε να τα επεκτείνουμε; Τι κόμμα χρειαζόμαστε για να πετύχουμε τους στόχους μας; Ποιούς κινδύνους αντιμετωπίζουμε; Πώς μπορούμε να τους ξεπεράσουμε; Πού πετύχαμε; Πού αποτύχαμε; Και, κυρίως, τι μάθαμε;

Είναι μερικά μόνο από τα εκκρεμή ερωτήματα που με το κείμενο αυτό θα κάνουμε μια απόπειρα να απαντήσουμε. Ολόκληρο το κείμενο εδώ

*Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης είναι αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών και ο Γιάννης Σκλίας μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Κορινθίας