Αγαπητές συντρόφισσες και αγαπητοί σύντροφοι, πολλά θα μπορούσαν, να ήταν τα θέματα, που θα μπορούσαν, να αναφερθούν στη σημερινή μου ομιλία εν όψει του δευτέρου συνεδρίου του κόμματός μας. Προτιμώ, όμως, να καλύψω ένα και καλά.
Ο σύντροφος από την καθοδήγηση στην προηγούμενη διαδικασία της οργάνωσης μελών μας εν όψει του δεύτερου συνεδρίου του κόμματός μας ανάφερε το γεγονός, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προωθεί το θεσμό των συνεταιρισμών. Του έκανα ερώτηση περί του θέματος μιας και ο Μαρξ στον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου» χαρακτηρίζει τους συνεταιρισμούς των ελευθέρων μεμονωμένων παραγωγών ως την πεμπτουσία του κομμουνισμού.
Ο σύντροφος μου απάντησε, ότι για να απαντηθεί το θέμα χρειάζεται ανάλυση του μισού «Κεφαλαίου». Θα προσπαθήσω μέσα σε ένα δισέλιδο, να χωρέσω τον προβληματισμό πάνω στο θέμα αυτό.
Είμαι, όπως είναι γνωστό, και μέλος του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος. Η δεξαμενή σκέψης του με όνομα Oeuvres universitaires de recherche socialiste ανάρτησε στο διαδίκτυο το κείμενο του Ζαν Ζορές, που φέρει τον τίτλο: «Εγκώμιο στη μεταρρύθμιση».
Εκεί ο Ζορές αναφέρει, ότι η μεταρρυθμιστική δράση ποτέ δεν πρέπει, να είναι αποκομμένη από το τελικό στόχο: τον κομμουνισμό και την κολεκτιβοποιήση. Η εν λόγω δεξαμενή σκέψης χαρακτηρίζει το κείμενο αυτό ως θεμελιακό κείμενο για τη σοσιαλιστική θεωρία και πράξη.
Άρα ο δρόμος προς τον κομμουνισμό είναι ένας δρόμος μεταρρυθμιστικός. Είναι όμως επίσης και δρόμος ελευθερίας (ελεύθερα συνεταιρισμένοι μεμονωμένοι παραγωγοί σύμφωνα με το Μαρξ).
Πώς, όμως, συνδέεται η ελευθερία με την ισότητα και τη δικαιοσύνη; Λέει χαρακτηριστικά η Ρόζα Λούξεμπουργκ για την ελευθερία: «Ελευθερία χωρίς ισότητα είναι εκμετάλλευση. Ισότητα χωρίς ελευθερία είναι καταπίεση. Η αλληλεγγύη είναι η κοινή ρίζα ελευθερίας και ισότητας».
Από που, όμως, πηγάζει αυτή η αλληλεγγύη; Ο μαρξιστής φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, με τον οποίο έχω συνομιλήσει σχετικά, μας προτείνει στο βιβλίο του: «Απόστολος Παύλος ή η ίδρυση της  οικουμενικότητας», εκδόσεις Άγρα, τον απόστολο Παύλο ως πρότυπο διαπρύσιου κήρυκα της οικουμενικότητας. Ο δεύτερος μας λέει: «Πάντες αδελφοί εσμέν εν Χριστώ Ιησού».
Ο Ιησούς Χριστός, όπως μπορώ πολύ εύκολα, να αποδείξω, αλλά δεν είναι της στιγμής, ήταν άνθρωπος με πατέρα τον Ύψιστο και μητέρα τη Μαρία. Την ώρα της προ – θανάτιας αγωνίας, στη Γεθσημανή, ζήτησε από τον πατέρα του να τον δοξάσει.
Αυτό αποτελεί σεξουαλικό υπονοούμενο. Άλλωστε και οι Μαρξ και Ένγκελς στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» μιλούν για την κοινοκτημοσύνη των παντρεμένων γυναικών, όταν θα έχουμε μια κομμουνιστικά οργανωμένη κοινωνία.
Το σημαντικότερο όμως κομμάτι του τι ζητά ο Ιησούς Χριστός από τον πατέρα του βρίσκεται στη συνέχεια του βιβλικού κειμένου. «’Ινα πάντες εν ώσιν», αναφέρει το κείμενο.
Να η πεμπτουσία της αγωνίας του Ιησού Χριστού στη Γεθσημανή. Είναι ο κομμουνισμός, όπως παραδέχτηκε και ένας φίλος μου, διακεκριμένος Νέο – Δημοκράτης.