Η ιστορική πρωτοβουλία για τη γέννηση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ένα μεγάλο βήμα  για να βρεθούν δίπλα-δίπλα  πολιτικές δυνάμεις  της ευρύτερης Αριστεράς, που μέσα από συνθέσεις κατάφεραν κατ` αρχήν να εντάξουν ακόμη στρατηγικές διαφωνίες, στην ενιαία έκφραση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Τελικά με μια λογική πρόσθεσης ψήφων, οι συνιστώσες ( όχι όλες) έγιναν  κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από γενικά δημοκρατικές διαδικασίες απόκτησε υπόσταση, με καταστατικό, δομή,  όργανα και ηγεσία. Έγιναν πολλά μέσα από διαφωνίες και συνθέσεις, στη σιγουριά όμως της «πολύ» ήσσονος και στη συνέχεια μείζονος αντιπολίτευσης .

Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση με 36% και κλήθηκε να διαχειριστεί τη ζωή και το μέλλον ενός λαού. Μόλις  έπαυσαν οι πανηγυρισμοί, βγήκαν στην επιφάνεια οι «εν υπνώσει» στρατηγικές διαφορές για τη μορφή διακυβέρνησης του τόπου, με αποτέλεσμα κεντρικά στελέχη και υπουργοί να υπονομεύουν τη Κυβέρνηση στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας.

Ο Τσίπρας  θα μπορούσε με σχετική ευκολία ( δήθεν την επίκληση Αριστεροσύνης ) να τα βροντήξει όλα και για λίγες ή πολλές ημέρες, για λίγους ή πολλούς μήνες  να μετατραπεί σε ένα ηρωικό επαναστάτη ηγέτη της Αριστεράς στην Ελλάδα και όχι μόνο, που τόλμησε να αντισταθεί στο Ευρωπαϊκό κονκλάβιο. Ταυτόχρονα όμως  η κυβέρνηση του και το ίδιο κόμμα, θα παρέδιδαν  τον ελληνικό λαό προδομένο και άοπλο, προς βορά  στην αρένα των «μονομάχων» .
Στο  ΣΥΡΙΖΑ όμως αποφάσισαν να κυβερνήσουν και να κάνουν ότι μπορούν, σαν κόμμα και σαν φυσικές οντότητες,  για να βγάλουν το λαό από το έρεβος στο φως , κυρίαρχο των εξελίξεων αυτού του τόπου, όσο και αν αυτό φαίνεται μακιαβελικό.

Είμαι πεισμένος ότι η εσωκομματική δημοκρατία με την έννοια της έκφρασης διαφορετικών απόψεων είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ , που λειτουργούσε και λειτουργεί σαν ατμομηχανή στη πορεία του για την δημιουργία ενός Αριστερού κόμματος αντάξιου της ιστορίας που έχει η Αριστερά στη χώρα με οποιαδήποτε έκφανση της ( ριζοσπαστική, ανανεωτική, κομμουνιστική).

Την ύπαρξη διαφορετικών πολιτικών και ιδεολογικών απόψεων  οφείλουμε, είμαστε υποχρεωμένοι, να συνθέσουμε για τονεμπλουτισμό της κυρίαρχης ιδεολογικής και πολιτικής άποψης . Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ιδεολογικοπολιτική καθαρότητα και αποτελεί στοιχείο ταυτόσημο με την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως η διαφορετικότητα στην πολιτική και ιδεολογική άποψη η οποία συγκροτείται στα πλαίσια ενιαίας πλατφόρμας, δηλαδή στα πλαίσια τάσης που διαφοροποιείται από  την ιδρυτική διακήρυξη και τις αποφάσεις της πλειοψηφίας του κόμματος, ενώ δήθεν επιδιώκει τη δημοκρατία και τον πλουραλισμό των απόψεων , ουσιαστικά την καταστρατηγεί με καταστροφικές συνέπειες.

Όταν είναι καταστατικά κατοχυρωμένη η ύπαρξη και λειτουργία των τάσεων στο σύνολο της δομής του ΣΥΡΙΖΑ και όταν μάλιστα το καταστατικό επιτρέπει σε στελέχη και μέλη να μην εφαρμόζουν τις πολιτικές εκείνες, που δεν είναι σύμφωνες με τις μειοψηφικές απόψεις της τάσης καταστρατηγούνται βασικά δημοκρατικά δικαιώματα της σταθερής ή συγκυριακής πλειοψηφίας  του κόμματος.

Η άποψη ότι συμμετέχω στη μειοψηφούσα ιδεολογικοπολιτική τάση, αλλά ταυτόχρονα στηρίζω και παλεύω για την υλοποίηση των αποφάσεων του κόμματος, με τις οποίες δεν συμφωνώ είναι μια πολύ μεγάλη «μη αλήθεια» μία χίμαιρα !

Εξηγούμε για να γίνω απολύτως κατανοητός .  Η ύπαρξη μέσα στις γραμμές του κόμματος μειοψηφούσας άποψης, η οποία αποκτά δομή και μετατρέπεται σε τάση κρύβει μέσα της μια πολιτική δυναμική, θέλει να μετατραπεί σε πλειοψηφική, γεγονός απολύτως κατανοητό. Κανείς δεν θέλει η άποψη του να παραμένει για πάντα μειοψηφική γιατί μια τέτοια τακτική( παραμένω πάντα στη μειοψηφία), είναι αυτοκαταστροφική και θέτει σε δοκιμασία την ύπαρξή της.

Προκειμένου η μειοψηφία να μετατραπεί σε πλειοψηφία απαιτούνταν και πάρθηκαν ιδιαίτερα οργανωτικά μέτρα στο επίπεδο της τάσης πλέον, όπως ηγετική ομάδα, πιο «σφικτή» δομή, ενιαία άποψη σε όλη τη ραχοκοκαλιά του κόμματος και απαίτηση η μειοψηφία να εκφράζεται υποχρεωτικά ( με ποσόστωση) σε όλα τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η εξέλιξη προσδίδει στην ισχυρή μειοψηφούσα τάση τα χαρακτηριστικά ενός κόμματος, με ηγετική ομάδα, οργανωτική   δομή, ενιαία προς τα έξω εμφάνιση αυτόνομες συγκεντρώσεις κλπ , με ολέθριες για το κόμμα συνέπειες, οι οποίες μπορεί να μην επηρέασαν ιδιαίτερα  τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτέμβρη, κυρίως γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τραβούσε μπροστά βασισμένος στη δυναμική της αδράνειας.

Σε αυτό το σημείο επικεντρώνονται οι ευθύνες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα προσωπικά. Είχαν μπροστά στα μάτια τους σε κάθε έκφραση, από τη κυβέρνηση, την Κ.Ε. και την Κ.Ο. δύο κόμματα στη μορφή ενός και οι ηγεσία της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, νόμιζε μέχρι και τις τελευταίες ημέρες, ότι το ήθος και οι ιστορικές παρακαταθήκες της Αριστεράς  θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά στο κίνδυνο της διάσπασης.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και εν πολλοίς η στάση των περισσότερων στελεχών της τωρινής Λ.Α.Ε., ανήθικη.

Φτάσαμε όμως στις παραμονές του 2^ου συνέδριου και τώρα πιστεύω ότι με την εμπειρία του παρελθόντος  ξέρω «τι κόμμα θέλουμε» ή «τι κόμμα απαιτείται να έχουμε» για να διαχειριστούμε μια πολιτική που στα μάτια του λαού «δεν βγαίνει», χωρίς καθημερινές συγκρούσεις και ρήξεις με το παλιό.

Θέλω ένα ΣΥΡΙΖΑ,  που θα τον  χαρακτηρίζει  η δημιουργική δυναμική, οι διαρκείς προσπάθειες, το περπάτημα σε απάτητα μονοπάτια των ταξικών αγώνων, τα προσωρινά πισωγυρίσματα και τα λάθη, αλλά και ο εντοπισμός και η διόρθωση τους.

Δεν θα έχουμε παρά ελάχιστα αποτελέσματα , αν παραμείνουμε στις άνευρες συνεδριάσεις των Ο.Μ, με ελάχιστα παρόντα μέλη που ουσιαστικά χωρίς περιεχόμενο και φυσικά χωρίς αποφάσεις, προσομοιάζουνμε λέσχη συζητήσεων .

Δεν μπορεί να προχωρήσεις στις ρήξεις αν τα στελέχη μας σε όλα τα επίπεδα της στελεχιακής δομής του κόμματος, ( εκλεγμένη ή όχι) δεν συμμετέχουν στις λειτουργίες της Ο.Μ. , εμφανίζουν χαρακτηριστικά κομματικής νομενκλατούρας ,παραγοντίζουν και απλώς μετατρέπονται σε «ιμάντες» μεταφοράς της γραμμής και των αποφάσεων.

Τα στελέχη που θα δώσουν τη μάχη για τη ρήξη  πρέπει να  εμπνέουν με τη προσωπική τους στάση ζωής, να είναι θεωρητικά και πολιτικά ώριμοι πραγματικοί καθοδηγητές των Ο.Μ. , ικανά που θα συμβάλλουν αποφασιστικά στην  ιδεολογική αφομοίωση των νέων μελών και στην ομοιογένεια της Ο.Μ.  

Δεν θέλω βουλευτές, πόσο μάλλον υπουργούς  που κρύβονται , παραμένουν άφωνοι στα δύσκολα  και μάλιστα κάποιοι από αυτούς εκβιάζουν με τη ψήφο τους, όταν κάποιο νομοσχέδιο θίγει την βουλευτική τους πελατεία. Οι βουλευτές και τα επαγγελματικά στελέχη  πρέπει να ηγούνται των προσπαθειών των Ο.Μ. να ενημερώνουν με κάθε τρόπο και να λογοδοτούν για τη δράση τους στις Ο.Μ. που ανήκουν. 

Θα αγωνιστώ στο μέτρο των δυνάμεων που έχει ένα απλό μέλος του κόμματος , για ένα κόμμα που οι Ο.Μ. θα είναι « το αυτί και το μάτι» της τοπικής κοινωνίας, θα συνεδριάζει τακτικά και οργανωμένα , υπόδειγμα διαφανούς λειτουργίας, που θα αποφασίζει και οι αποφάσεις της θα έχουν αμφίδρομο χαρακτήρα, δηλαδή θα πηγαίνουν προς τα επάνω και θα επιστρέφουν στην ίδια, συνοδευόμενες από την άποψη των ανώτερων καθοδηγητικών οργάνων. 

*O Μιχάλης Τζανίνης είναι μέλος της Ο.Μ. Β’ Διαμ. Πειραιά