Γνωρίζουμε, ότι ανατροπές στο Βίο και την Πολιτεία της Αριστεράς είναι διαδικασία αναστοχασμού, ανάγνωσης της ιστορίας, γενναιότητας των ανθρώπων της, κατανόησης των νέων αναγκών.

Σε μια δύσκολη για την χώρα μας περίοδο, η Ανανεωτική-Ριζοσπαστική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν ταυτότητα, προσανατολισμό, προοπτική. Οργανωμένα μέλη, ψηφοφόροι, ο λαός της αριστεράς,  βιώνουν το δράμα των ανθρώπων που υφίστανται σκληρές πολιτικές ενώ ταυτόχρονα καλούνται να υπερασπίσουν την κυβέρνησή τους.

Δυστυχώς, λίγοι συνειδητοποιούν ότι η Αριστερά δεν έχει μελλοντικό χρόνο επίκλησης άλλης  πoλιτικής, αφού με την διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων και τις λύσεις που δίδει, καταγράφει την πολιτική της φυσιογνωμία. 

Αρκετοί προσβλέπουν στο Συνέδριο, την εκκίνηση μιας νέας διεύρυνσης του Κόμματος και δια της    οργανωτικής αναδιάρθρωσης  να ξεπεραστεί η παραλυτική ακινησία και αφωνία. Ποτέ όμως η έλλειψη πολιτικής, στρατηγικής, μιας νέας αφήγησης για το μέλλον δεν αντιμετωπίστηκε οργανωτικά, ενώ η ανασυγκρότηση του Κ. δεν αφορά την οργανωτική λειτουργία  όπως πολλοί αντιλαμβάνονται. 

Το αριστερό κόμμα  συγκροτείται, υπάρχει και δρά,  ως συναρθρωμένο σύνολο, ιδεών, στρατηγικής, πολιτικής κουλτούρας και προγράμματος. Σήμερα επιπρόσθετα χρειάζεται καινούργιες ιδέες, νέα ηθική και φόρμες συγκρότησης, που θα γεννηθούν σε ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ με τους συντηρητισμούς, τις ιδεοληψίες,  τις συνήθειες, με ανατροπές εν τέλει του πολιτισμού που διατρέχει  τις γραμμές του.

 Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε, ως σύνολο μηχανισμών-ομάδων, παρά στη βάση ενός Εναλλακτικού Σχεδίου-Προγραμματικής Πολιτικής,  ως  απάντηση στο «κενό» που άφηναν πίσω τους οι κυρίαρχες-για μια τεσσαρακονταετία-δυνάμεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

Η λέξη ΕΝΟΤΗΤΑ αποτέλεσε «ιδεολογική σταθερά» συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, όπου όλες  οι απόψεις-στρατηγικές  ήταν ορθές (ακόμη και οι αντίθετές τους), ενώ  ο οργανωτικισμός  και οι ισορροπίες που επέβαλαν οι συνιστώσες και λοιποί θεολόγοι της αριστεροσύνης, στον διαρκή αγώνα για ανακατανομή ισχύος στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, εξανέμιζαν την όποια πολιτική παραγωγικότητα υπήρχε στις γραμμές του. 

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ετεροχρονισμένα-πολύ ετεροχρονισμένα-επιχειρεί να κινηθεί πάνω στην κλίμακα «Κόμμα Αγώνα–Κόμμα Διακυβέρνησης», σε αυτό δηλαδή που 30-40 χρόνια πρίν αποτέλεσε δομικό στοιχείο της  συγκρότησης των ευρωκομμουνιστικών κομμάτων και της στρατηγικής του δημοκρατικού δρόμου.  Φυσικά κάτι τέτοιο απαιτεί, βάθος  χρόνου, πολιτικές πρωτοβουλίες, στρατηγικές στοχεύσεις, δοκιμασία/επαναξιολόγηση πολιτικού προγράμματος και όχι ρητορικές εκφωνήσεις. 

Οι δυσκολίες είναι πολλές και ίσως ανυπέρβλητες :  Ο  ΣΥΡΙΖΑ μόλις «προχτές»  με την αποχώρηση της ΛΑΕ  ξεμπέρδεψε ( ; ) τους λογαριασμούς του με την αντίληψη ανάπτυξης στα πλαίσια του έθνους-κράτους,  ενώ είναι αμφίβολο εάν θα υπερβεί  την  αντίληψη και την ψυχολογία μιας αριστεράς που  συγκροτείται εκτός του πεδίου του κράτους και των θεσμών, που προετοιμάζεται διαρκώς για μελλοντικούς  αγώνες.  Να γράψουμε μέλη ακούμε δεξιά και αριστερά, λές  και το επίδικο σήμερα είναι ένα  νέο στράτευμα για να καταλάβει ποιος ξέρει άραγες, ποια υψώματα. 

 Αδυνατεί η αντίληψη αυτή,  να αναγνώσει το τέλος εποχής των μαζικών εντάξεων και των μαζικών κομμάτων, να κατανοήσει ότι έχει τελειώσει η «νομιμοποιητική βάση»  δηλαδή η πολιτική δομή που στήριξε τα μαζικά κόμματα (Κράτος-Κόμμα-Κοινωνία, Έθνος-Κράτος, παλαιό Παραγωγικό σύστημα). Ταυτόχρονα σε συνθήκες διακυβέρνησης και υπό το βάρος πιέσεων για ικανοποίηση κοινωνικών αιτημάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ διατρέχει τον κίνδυνο εκφυλισμού του,  στο ρόλο ενός υποτελούς μηχανισμού.

Αναφερόμενος παλιότερα στον χαρακτήρα  του PCI  ο κομμουνιστής ηγέτης Π. Ινγκράο  στις  αναλύσεις του για το κόμμα, τους θεσμούς, το κράτος, διατυπώνει  μια βαθυστόχαστη κρίση με μια νότα πολεμικής : 

“…Κάποιοι θέλουν να μας  στριμώξουν στο δίλημμα, ή να είμαστε ένα κόμμα εκκλησία, ένα ιερατείο που χωρίς να υπαγορεύει δόγματα διαχειρίζεται την αλήθεια, ή  να γίνουμε ένα κόμμα μεσίτης που  θα μεσολαβεί….ανάμεσα σε κοινωνικά συμφέροντα….»*.

Αυτά βεβαίως στα 1980 σε άλλες εποχές. Κινδυνεύει σήμερα απ’ αυτά η  Αριστερά, από τις  πιέσεις δηλαδή του «εσωτερικού» και «εξωτερικού» περιβάλλοντος ;  

Και ναι και όχι…Kαι ΜΑΛΛΟΝ ΝΑΙ.

Για μας η υπόθεση μιας «νέας πολιτικής σύνθεσης» δεν είναι καπρίτσιο, ούτε συνήθεια του παρελθόντος. Αντίθετα σήμερα-περσότερο από ποτέ-χρειαζόμαστε «σύγχρονα μέσα» για να αντιμετωπίσουμε την συρρίκνωσητης Δημοκρατίας και της Πολιτικής που επιδιώκουν τα κέντρα οικονομικής ισχύος.

Χρειαζόμαστε ένα νέο-κυριολεκτικά-κόμμα, ανατρέποντας τον «ΒΙΟ και την ΠΟΛΙΤΕΙΑ» του παλιού, με νέες δομές στην διάρθρωση και λειτουργία του.

Αλλά εδώ θα επανέλθουμε.   

……………………………………………………………………………………………………………………………………….(Β ΄μέρος)

Μας  στοιχίζει σήμερα στους αριστερούς να μην έχουμε ένα κόμμα  μαχητικό, πιο διανοούμενο, κόμμα πρωτοποριακών συλλήψεων-πρωτοβουλιών,  ριζοσπαστικό, καινοτόμο,  όχι γιατί  τόχει στ’  όνομά του,  αλλά γιατί  προδιαγράφει «ένα μέλλον» υλοποιώντας το,  από σήμερα.     

Ας μιλήσουμε όμως εδώ, για λόγους οικονομίας για το Κόμμα-Οργάνωση :  Ο ΣΥΡΙΖΑ  είναι οι άνθρωποί του, οι  ιδεολογικές και πολιτικές τους αποσκευές, αυτές που κατά κανόνα σημάδεψαν την νιότη τους.  Eίναι όμως αρκετές για το σήμερα ;   

Εντυπωσιάζει σήμερα, η συρρίκνωση της  Αριστεράς  που ανέδειξε μάχιμα θεωρητικά-πολιτικά στελέχη (που τόσα μας έμαθαν) σε χώρο εμπειρισμού και αδυναμίας παραγωγής πολιτικής.

Γιατί άραγε δεν μετέχουν στο κόμμα οι άνθρωποι της παραγωγικής διαδικασίας και της πραγματικής ζωής ;    

Σε ποια βάση συγκροτούνται οι Οργανώσεις, τι  σχέση έχουν με τα τοπικά, τα καθημερινά, τους  θεσμούς και  εάν δεν έχουν σχέση,  γιατί άραγε τις διατηρούμε εν ζωή ;   

Γιατί  τάχατες νομοθετούμε την εναλλαγή στους θεσμούς (π.χ. συνεταιρισμούς) και δεν τη θέλουμε στο Κόμμα ;  

Γιατί  να ζητάει ο «Βερναρδάκης» αυξημένα προσόντα από την κοινωνία, για την στελέχωση του Κράτους και της Διοίκησης  και δεν τα ζητάμε στο κόμμα ;

Δεν έχουμε νεολαία λέει η ΚΠΕ, και  επιχειρεί να φτιάξει Νεολαία  μέσω του Οργανωτικού Γραφείου (!) με τα παιδιά των κομματικών μελών. Πότε όμως φτιάχτηκε νεολαία  χωρίς  στοιχειώδη ανάλυση της ταυτότητας των νέων;  Γιατί  να ενταχθούν οι νέοι στην Αριστερά και ποιό  πρότυπο «λανσάρει»στους  νέους, η λιγοστή νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ ;    

Εμ,  εκείνο το ανεκδιήγητο για Οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις ΔΕΚΟ ? Δεν φτάνουν δηλαδή οι παρατάξεις, η αυτονομία του συνδικαλιστικού κινήματος (ακρογωνιαίο στοιχείο της στρατηγικής μας) και ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει το μοντέλο κόμματος-κομισάριων-διαμεσολαβητών στις Διοικήσεις, δηλαδή μια άλλη εκδοχή των αριστεροκεντροδεξιών (ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ-ΝΔ) εργατοπατέρων που ασορτί με τις εγκάθετες διοικήσεις διέλυσαν τις δημόσιες επιχειρήσεις ;   

Σήμερα  χρειαζόμαστε νέους Θεσμούς, Δομές, Διάρθρωση  :   

α) Εναρμόνιση του Κόμματος με την διάρθρωση του κράτους. Που σημαίνει δημιουργία Δημοτικών Οργανώσεων (Tοπικά) και Περιφερειακών Οργανώσεων (στις Περιφέρειες). Κατάργηση όλων των ενδιάμεσων Δομών (π.χ. Ν.Ε.) που δεν έχουν λόγο ύπαρξης αφού το θεσμικό και χωρικό πεδίο σχεδιασμού και άσκησης πολιτικής είναι ο Δήμος και η Περιφέρεια (Τοπικός και Περιφερειακός Προγραμματισμός).  

β) Δημιουργία Περιφερειακών Πολιτικών Οργάνων, για να υπηρετήσουν την περιφερειακή πολιτική,  την ανάπτυξη, το μοντέλο αποκέντρωσης του(συγκεντρωτικού) Κράτους, την Ελλάδα των Περιφερειών που στόχευε ιστορικά η Ανανεωτική Αριστερά. Να τελειώνουμε με τα Συντονιστικά όργανα που,  δεν κατανοούμε τι ακριβώς συντονίζουν.        

γ) Νέες Δομές-Αλλαγή στην συγκρότηση του Κόμματος : Καθώς έχει αλλάξει η ταυτότητα της κοινωνίας και οι όροι της πολιτικής,  ο «παλιός πολιτισμός»του Κόμματος ο ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΙΣΜΟΣ, είναι αδιέξοδος.  Να καταργηθούν  τα Τμήματα της ΚΠΕ, οι δομές των ατέλειωτων διαδικασιών και της λιγοστής επαφής με τα θέματα που καταπιάνονται. Το σύγχρονο κόμμα (της Αριστεράςπου διευθύνει την χώρα) χρειάζεται Επιστημονικά Ινστιτούτα για το Κράτος και τους Θεσμούς, την Οικονομία και Ανάπτυξη, Κέντρο Στρατηγικού Πολιτικού Σχεδιασμού κ.λπ. που θα δημιουργηθούν με δημόσιο προσκλητήριο ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ συμμετοχής σε αυτά αριστερών διανοητών-επιστημόνων,  (όχι Επιτροπές Στήριξης),  για να αποτελέσουν «χώρους ανάσας και επεξεργασιών», με νέες ιδέες και δυναμικό.  Ας μελετηθεί η εμπειρία των κέντρων πολιτικής που «παρέτασσε» στην δεκαετία 1980 η Ευρωπαϊκή Αριστερά.  

δ) Ένα κόμμα που πλαισιώνει τις Δομές του, με δυναμικό εκτός παραγωγικής διαδικασίας έχει λίγο παρόν και καθόλου μέλλον. Τι σημαίνει η ηλικία των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ σε θέσεις «ευθύνης»  σε κάθε επίπεδο, να  ξεπερνά τα 60 χρόνια; (οι ιστορικοί της αριστεράς αναφέρουν την μέση ηλικία των συνέδρων του ΚΚΕ στα 1945 τα 35 χρόνια!!!). Είναι αναγκαία πλέον (από χτές), η ανανέωση, οι δύο θητείες σε όλα τα όργανα κ.λ.π.   

ε) Δημιουργία Εθνικής Πολιτικής Επιτροπής και Πολιτικής Διεύθυνσης του Κόμματος, με συμμετοχή των υπευθύνων των Περιφερειών,  Επικεφαλείς  των Ινστιτούτων κ.λπ.

Σταματάμε εδώ…

Γνωρίζουμε, ότι ανατροπές στο Βίο και την Πολιτεία της Αριστεράς είναιδιαδικασία αναστοχασμού, ανάγνωσης της ιστορίας,  γενναιότητας των ανθρώπων της,  κατανόησης των νέων αναγκών.

Το ξεπέρασμα του τέλματος του ΣΥΡΙΖΑ, απαιτεί ανάληψη ηγετικής πρωτοβουλίας. 

* Πιέτρο Ινγκράο «Μάζες και Εξουσία», Εκδόσεις Θεμέλιο 1977

** Οι ΓΒ-ΒΤ είναι Oικονομολόγοι. Παλιοί Φίλοι και σύντροφοι στους αγώνες για μια «Αριστερά Δύναμη Αμφισβήτησης και Εξουσίας».