Εν όψει του 2ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς που νομίζω ότι απασχολούν μεγάλο κομμάτι των μελών του Κόμματος μας αλλά και της κοινωνίας γενικότερα.

Έχει έρθει η ώρα να δούμε τον εαυτό μας κατάματα, να αντικρύσουμε και κυρίως να πούμε την αλήθεια με τιμιότητα, ειλικρίνεια και θάρρος.

Η ελληνική κοινωνία μαστίζεται από καθημερινά προβλήματα και περιμένει από εμάς να αγωνιστούμε με κάθε μέσο, με όλες μας τις δυνάμεις για να καταφέρουμε να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση - μια κρίση που έχει καταστρέψει ζωές, που έχει βάλει τις αξίες της Αριστεράς σε δοκιμασία, που έχει φέρει στο προσκήνιο αγώνες του παρελθόντος και κυρίως καλεί στους αγώνες του μέλλοντος μας.

Πριν ένα χρόνο, το καλοκαίρι του 2015, υποχωρήσαμε αλλά δεν παραδοθήκαμε. Εξερευνήσαμε με πολύ πόνο τα εξωτερικά όρια της πολιτικής μας. Έχει έρθει η ώρα να οργανωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα εσωτερικά όρια. Και εξηγούμαι: Έχουμε εξαντλήσει σύντροφοι και συντρόφισσες τα περιθώρια άσκησης αριστερής πολιτικής παρά την σκληρή και άδικη εποπτεία των θεσμών; Η απάντηση πρέπει να είναι καθαρή. Όχι! Υπάρχουν πολλά μικρά και μεγάλα θέματα για τα οποία οφείλουμα να δώσουμε όλη την ενέργειά μας. Όχι απλά για την κοινωνία, αλλά με την κοινωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ένα Κόμμα ενεργό, ζωντανό, δημιουργικό, αποφασιστικό, χωρίς συστολή και απαισιοδοξία.

Οφείλει να εκκινεί από αρχές Ριζοσπαστικής Αριστεράς, να εμφορείται από το αξιακό της πλαίσιο. Μιας Αριστεράς που ξεκινάει από πολύ πίσω και πάει πολύ μπροστά. Και για αυτό θα πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες, να μιλήσουμε με τον κόσμο, να τον ακούσουμε και να συζητήσουμε μαζί τους. Γιατί η Αριστερά ήταν πάντα μέσα στο λαό και μαζί με τον λαό! Οφείλει όμως να μην βάλει τις αρχές και τις αξίες αυτές στην προθήκη της ιστορίας, αλλά να κοιτάξει μπροστά, στο μέλλον, με πολιτικές αιχμές και προγραμματικό λόγο που να σχεδιάζει την στρατηγική της Αριστεράς του 21ου Αιώνα, χωρίς προκαταλήψεις και αγκυλώσεις.

Το συνέδριο αυτό είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε τις νίκες μας αλλά και τις ήττες μας. Τα λάθη μας και τις στιγμές εκείνες που αντικρύσαμε τον λαό με περηφάνια και αξιοπρέπεια. Να γίνουμε ένα με την κοινωνία και να σταθούμε στα πόδια μας για να βοηθήσουμε και την κοινωνία να κάνει το ίδιο. Σίγουρα πρέπει να αναστοχαστούμε επάνω στις αδυναμίες μας, την λειτουργία μας, τα λάθη μας, πάντα με πνεύμα διάθεσης για βελτίωση. Είναι ωστόσο εξίσου χρήσιμο να θυμηθούμε και την δράση μας για την ανθρωπιστική κρίση, την επαναδιεκδίκηση της δημοκρατίας – μια ταλαιπωρημένη έννοια, τα σχολεία. Το τοπίο στην Ευρώπη σήμερα δεν είναι το ίδιο με αυτό που ήταν πριν από δύο χρόνια, και αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό χάρη σε εμάς. Για όλα τα παραπάνω, οφείλουμε να βλέπουμε το ποτήρι όχι μισοάδειο αλλά μισογεμάτο.

Η κοινωνία αγωνιά και περιμένει από εμάς απαντήσεις στα προβλήματα της. Παρά τον πόλεμο που μας γίνεται από τα παπαγαλάκια των δυνάμεων της διαφθοράς και του παρελθόντος, η κοινωνία θυμάται, γνωρίζει, αφουγκράζεται. Μήπως έχει έρθει η ώρα λοιπόν να δώσουμε τους αγώνες που μας αξίζουν; Είναι στο χέρι μας. Είναι στο μυαλό και στη συνείδηση μας.

Η κατάσταση είναι πολύ ρευστή για να μπορεί κανείς να σχεδιάσει τα πάντα με λεπτομέρεια. Σε αυτές όμως τις στιγμές είναι που πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, να βάλουμε σαν οδηγό μας τις αρχές της Αριστεράς.

Για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον μας. Για τους αγώνες που νικήσαμε αλλά και για αυτούς που χάσαμε. Για τα παιδιά μας και για τους γονείς μας, για να μπορούν να είναι περήφανα που μεγαλώνουν σε έναν κόσμο καλύτερο, πιο δίκαιο, με ανάπτυξη δίκαιη, για τους πολλούς και όχι για τους λίγους.

Έχει έρθει η ώρα λοιπόν να αγωνιστούμε για το αυτονόητο!

Μάνια Παπάζογλου