ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

19/11/2017

Άρθρο του Δημ. Παπαδημούλη στην κυριακάτικη εφημερίδα «Νέα Σελίδα»: Η σοσιαλδημοκρατία να απαγκιστρωθεί επιτέλους από το νεοφιλελευθερισμό

Άρθρο του Δημ. Παπαδημούλη στην κυριακάτικη εφημερίδα «Νέα Σελίδα»: Η σοσιαλδημοκρατία να απαγκιστρωθεί επιτέλους από το νεοφιλελευθερισμό



Η βαθιά κρίση που βιώνουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς αυτοκριτική και αντιμετώπιση των πολιτικών αδιεξόδων και των ‘μηνυμάτων’ από την κάλπη

Η νέα ηγεσία της Κεντροαριστεράς οφείλει να απαλλαγεί από το σύνδρομο του δορυφόρου της ΝΔ και τις αντι-ΣΥΡΙΖΑ ακρότητες

Άρθρο του Αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη, φιλοξενεί η κυριακάτικη εφημερίδα «Νέα Σελίδα», με θέμα τις εξελίξεις στον χώρο της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης τονίζει πως «η βαθιά κρίση που βιώνουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς αυτοκριτική και χωρίς να αντιμετωπίζονται με παρρησία τα πραγματικά πολιτικά αδιέξοδα και τα ‘μηνύματα’ από την κάλπη», προσθέτοντας ότι «η πορεία για την ανάκτηση των διακριτών ιδεολογικών χαρακτηριστικών της σοσιαλδημοκρατίας δεν περνά μέσα από παρωχημένες πολιτικές προσεγγίσεις και υιοθέτηση πολιτικών που εντείνουν την κοινωνική ανισότητα, αλλά μέσα από προγραμματικές συγκλίσεις με τις αριστερές και πράσινες προοδευτικές δυνάμεις και το διάλογο με τους πολίτες».
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου φέρνει ως χαρακτηριστικά παράδειγμα εκλογικής κάμψης τις περιπτώσεις του γερμανικού και γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος, σημειώνοντας πως η εκλογική τους συρρίκνωση είναι «αποτέλεσμα τόσο της απουσία μιας συνεκτικής και πειστικής προοδευτικής πολιτικής πρότασης, όσο και της επαμφοτερίζουσας στάσης που τηρούν, αναφορικά με τα μείζονα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες», συμπληρώνοντας ότι «οφείλουν να λάβουν ξεκάθαρη θέση για αυτά τα ζητήματα και για τις διεργασίες που δρομολογούνται σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο».
Για τις εξελίξεις αναφορικά με το νέο φορέα της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, ο Δημήτρης Παπαδημούλης υπογράμμισε ότι «το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη, μέσω της παρούσας πολιτικής τους ηγεσίας, συνεχίζουν να κυριαρχούνται από μια ‘αντι-ΣΥΡΙΖΑ’ ρητορική και να εφαρμόζουν την πολιτική των ‘ίσων αποστάσεων’ μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας», προσθέτοντας πως «αυτή ακριβώς η στάση βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τη θετική και υποστηρικτική στάση των ευρωπαίων σοσιαλιστών απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, που επαληθεύεται με τη συμμετοχή του Αλ. Τσίπρα ως παρατηρητή στη Σύνοδο των σοσιαλιστών ηγετών, αλλά και με τις μέχρι τώρα προσπάθειες σύγκλισης που αναπτύσσονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέσα από την «Προοδευτική Συμμαχία» (Progressive Caucus)».
Στο ίδιο πλαίσιο, ο Δημήτρης Παπαδημούλης έθεσε ως βασική προϋπόθεση στην προσπάθεια επανεκκίνησης του φορέα «το διάλογο, τις ζυμώσεις και τη σύγκλιση με τον ευρύτερο αριστερό και προοδευτικό χώρο, πυρήνας και βασικός εδραιωμένος πυλώνας του οποίου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ», όπως επίσης και την «απαγκίστρωση από την υποστήριξη νεοφιλελεύθερων πολιτικών που οδήγησαν την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη συνολικά, σε αυτή τη βαθιά οικονομική και θεσμική κρίση».
Κλείνοντας, ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έφερε τρία πολιτικά παραδείγματα, από τα οποία η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να εμπνευστεί και να αντλήσει εμπειρίες, αναφερόμενος στην περίπτωση της «κυβερνώσας Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, στη συμμαχική κυβέρνηση στην Πορτογαλία, με τη συμμετοχή Σοσιαλιστών, Αριστεράς και Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά και στο εργατικό κόμμα στη Μεγάλη Βρετανία, με τον επικεφαλής του κόμματος Κόρμπιν να έχει ενισχύσει τα εκλογικά ποσοστά και κυρίως να έχει απομονώσει πλήρως τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος που, από τις αρχές του 2000 και επί ηγεσίας Μπλερ, είχε μεταλλάξει ριζικά προς τα δεξιά τον ιδεολογικό και πολιτικό του προσανατολισμό».

Ακολουθεί το άρθρο:

Η σοσιαλδημοκρατία να απαγκιστρωθεί επιτέλους από το νεοφιλελευθερισμό

Η πρόσδεση ενός μεγάλου τμήματος της σοσιαλδημοκρατίας στο νεοφιλελεύθερο άρμα, οι πολιτικές και κυβερνητικές συμμαχίες με τις συντηρητικές δυνάμεις, αλλά και η εκτεταμένη ιδεολογική και προγραμματική αφυδάτωση αποτελούν τα σημαντικότερα αίτια για την εκλογική συρρίκνωση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας

Τα πρόσφατα αποτελέσματα στη Γαλλία, στη Γερμανία και στην Αυστρία, έρχονται να επαληθεύσουν αυτή την πτωτική τάση, και να φέρουν τις ηγεσίες των σοσιαλδημοκρατών κομμάτων ενώπιον ισχυρών προκλήσεων και διλημμάτων για την μετέπειτα πορεία, αλλά και να τις αναγκάσουν να λάβουν ξεκάθαρη θέση για τις διεργασίες που δρομολογούνται σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η πορεία για την ανάκτηση των διακριτών ιδεολογικών χαρακτηριστικών της σοσιαλδημοκρατίας είναι βέβαιο ότι δεν περνά μέσα από παρωχημένες πολιτικές προσεγγίσεις και υιοθέτηση πολιτικών που εντείνουν την κοινωνική ανισότητα, αλλά μέσα από προγραμματικές συγκλίσεις με τις αριστερές και πράσινες προοδευτικές δυνάμεις και το διάλογο με τους πολίτες.

Η βαθιά κρίση που βιώνουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη δεν μπορεί να ξεπερασθεί χωρίς αυτοκριτική και χωρίς να αντιμετωπίζονται με παρρησία τα πραγματικά πολιτικά αδιέξοδα και τα «μηνύματα» από την κάλπη.

Η απουσία μιας συνεκτικής και πειστικής προοδευτικής πολιτικής πρότασης δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα από κενές περιεχομένου επικοινωνιακές καμπάνιες, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, ούτε μέσα από επαμφοτερίζουσες στάσεις αναφορικά με τα μείζονα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες, όπως στην περίπτωση του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος. Και οι δύο πολιτικές δυνάμεις, σε Γερμανία και Γαλλία, γνώρισαν μια πρωτοφανή εκλογική υποχώρηση, με το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα να συγκεντρώνει μονοψήφιο ποσοστό, και να εισέρχεται σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης.
Στην Ελλάδα, αντίστοιχα προβληματική είναι η στάση του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, με την παρούσα πολιτική τους ηγεσία να συνεχίζει να κυριαρχείται από μια αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρητορική και να εφαρμόζει την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας.
Η στάση αυτή βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τη θετική και υποστηρικτική στάση των ευρωπαίων σοσιαλιστών απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, που επαληθεύεται με τη συμμετοχή του Αλ. Τσίπρα ως παρατηρητή στη Σύνοδο των σοσιαλιστών ηγετών, αλλά και με τις μέχρι τώρα προσπάθειες σύγκλισης που αναπτύσσονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέσα από την «Προοδευτική Συμμαχία» (Progressive Caucus).
Οι εκλογές που πραγματοποιούνται για την ηγεσία του νέου φορέα μπορεί να αποτελέσουν μια σημαντική προσπάθεια επανεκκίνησης και σύγκλισης με το χώρο των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων. Βασική προϋπόθεση για μια τέτοια προσπάθεια αποτελεί ο διάλογος και οι ζυμώσεις με τον ευρύτερο χώρο, πυρήνας και βασικός εδραιωμένος πυλώνας του οποίου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η νέα ηγεσία οφείλει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση πλέον, αρέσει δεν αρέσει αυτή η νέα πραγματικότητα, να απαλλαγεί από το σύνδρομο του δορυφόρου της ΝΔ και τις αντι-ΣΥΡΙΖΑ ακρότητες, και κυρίως να απαγκιστρωθεί πλήρως από την υποστήριξη νεοφιλελεύθερων πολιτικών που οδήγησαν τη χώρα μας, αλλά και την Ευρώπη συνολικά, σε αυτή τη βαθιά οικονομική και θεσμική κρίση.

Αντίστροφα, σε αυτό το συνολικό πλαίσιο, υπάρχουν τρία σημαντικά και πετυχημένα παραδείγματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο από τα οποία η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να αντλήσει εμπειρίες και έμπνευση:

• Το πρώτο είναι η κυβερνώσα αριστερά στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να προχωρά με σταθερά βήματα για την έξοδο της χώρας από την επώδυνη και πολυετή επιτροπεία, μέσα σε ένα σύνθετο και δυσμενές περιβάλλον πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη, επιτυγχάνοντας παρά τις δυσκολίες, τις αδυναμίες και τα λάθη να εκφράζει την μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων της Αριστεράς, αλλά και της κεντροαριστεράς.

• Το δεύτερο παράδειγμα είναι η Πορτογαλία και η τριμερής συμμαχική κυβέρνηση σοσιαλιστών, με την στήριξη των Αριστερών του Bloco και κομμουνιστικού κόμματος, όπου πραγματοποιούνται θετικές πρωτοβουλίες τόσο στο ζήτημα των πολιτικών κοινωνικής σύγκλισης, όσο και στη διαμόρφωση συνθηκών για τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη διαρκή μείωση της ανεργίας, τη φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

• Το τρίτο παράδειγμα είναι η περίπτωση Κόρμπιν στη Μεγάλη Βρετανία, του επικεφαλής του εργατικού κόμματος, ο οποίος κατάφερε να ενισχύσει τα εκλογικά ποσοστά και κυρίως να απομονώσει πλήρως τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος που, από τις αρχές του 2000 και επί ηγεσίας Μπλερ, είχε μεταλλάξει ριζικά προς τα δεξιά τον ιδεολογικό και πολιτικό του προσανατολισμό.

Ο διάλογος για συγκλίσεις Αριστεράς, σοσιαλιστών και πρασίνων αποτελεί μονόδρομο για προοδευτικές λύσεις και σε ευρωπαϊκό και σε εθνικό επίπεδο.

 



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ