Έχει, λοιπόν, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το εξής, αγαπητοί συνάδελφοι. Ο αγαπητός συνάδελφος που κατήλθε του Βήματος και συμπατριώτης μου, ο κ. Κωνσταντόπουλος, είπε επιχειρήματα απέναντι στο «Σχέδιο ΑΘΗΝΑ». Καταψηφίζει το δικό μας σημερινό νομοσχέδιο, οπωσδήποτε όμως απαρίθμησε μία σειρά από επιχειρήματα ενάντια στο «Σχέδιο ΑΘΗΝΑ». Μάλιστα, εξειδίκευσε για την περιοχή μας, για τις σχολές που υπήρχαν στο Μεσολόγγι και στο Αγρίνιο, την κατακρεούργησή τους ουσιαστικά, γιατί βέβαια γνωρίζουμε ότι τόσα χρόνια και αν πάμε κυρίως στην εικοσαετία περίπου από το 1990, επί πολλά χρόνια μέχρι το 2000 υπήρχε μία χωροταξική διασπορά σχολών χωρίς ακαδημαϊκά κριτήρια, με ελλείμματα και ασάφειες στη συγκρότηση του επιστημονικού τους αντικειμένου, με υποστελέχωση, με ελλιπή φοιτητική μέριμνα, με ελλιπή κτηριακή υποδομή.

Αυτή η χωροταξική διασπορά καθαγιάστηκε τότε από τη ρητορική της περιφερειακής ανάπτυξης. Όλα αυτά που λέω εγώ τα είπε με έναν τρόπο και ο προηγούμενος ομιλητής, παρόλο που δεν ανήκει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και, ξαναλέω, εξειδίκευσε τις αδυναμίες αυτές και τα προβλήματα που έφερε το «Σχέδιο ΑΘΗΝΑ».

Να πούμε ότι στο «Σχέδιο ΑΘΗΝΑ» -και όχι μόνο το παράδειγμα της Αιτωλοακαρνανίας, του Αγρινίου και του Μεσολογγίου- διασώθηκαν σχολές. Διέσωσαν σχολές ποιοι; Όσοι είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη» ή μάλλον στην Ηλεία, για την περίπτωση του Μεσολογγίου.

Θα τα πούμε, όμως, αυτά γιατί νομίζω ότι έχουμε τη χαρά αμέσως μετά το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας, κύριε Υπουργέ, να έρθει το Πανεπιστήμιο για τη Δυτική Ελλάδα, οπότε μετά θα έχουμε όλοι την ευκαιρία να μιλήσουμε πολύ αναλυτικά για αυτό.

Σήμερα ουσιαστικά παίρνω τον λόγο για να μιλήσω λίγο για την τροπολογία σε σχέση με τους διορισμούς των εκπαιδευτικών, που είναι πραγματικά σημαντική. Υπάρχουν πολλά προβλήματα συσσωρευμένα επί χρόνια. Είναι συσσωρευμένα προβλήματα δέκα χρόνων αδιοριστίας που επικάθονται το ένα πάνω στο άλλο.

Ύστερα, λοιπόν, από δέκα χρόνια για πρώτη φορά γίνονται μόνιμοι διορισμοί και το είπανε όλοι. Θα έλεγα ότι διαλευκάνθηκε και το ζήτημα με τον προϋπολογισμό. Το είπε πριν από λίγο ο κύριος Υπουργός. Είναι ένα από τα φοβερά επιχειρήματα της Νέας Δημοκρατίας, το ποιοι διορισμοί φαίνονται. Σε κάθε χρονιά φαίνονται στον προϋπολογισμό της τρέχουσας χρονιάς και εδώ πέρα σε αυτή τη χρονιά, το 2019, μιλάμε για πρώτη φορά για μόνιμους διορισμούς στην ειδική εκπαίδευση. Νομίζω ότι είναι σημαντικό.

Προσέξτε τώρα, δεν πανηγυρίζουμε για αυτούς τους διορισμούς, είναι η αρχή, αλλά δεν πανηγυρίζουμε, γιατί είναι πολύ μακριά από τις ανάγκες. Είναι ενδεικτικό, όμως, υποδηλώνει προθέσεις, δείχνει στρατηγικές, δείχνει το στίγμα της Κυβέρνησης στα πρώτα μεταμνημονιακά νομοσχέδια. Σε βάθος τριετίας, λοιπόν θα γίνουν δεκαπέντε χιλιάδες προσλήψεις καθηγητών στη γενική εκπαίδευση και στην ειδική αγωγή.

Και εδώ αρχίζουν τα όργανα σε σχέση με τα επιχειρήματα. Υπάρχουν επιχειρήματα τα οποία εδράζονται σε μία πραγματικότητα -θα τα αναφέρω αργότερα- και υπάρχουν επιχειρήματα από τη Νέα Δημοκρατία που είναι ατάκτως ερριμμένα. Όπως είναι, ας πούμε, το προηγούμενο που σας είπα για τον προϋπολογισμό και το αν εγγράφονται τα χρήματα για τους διορισμούς ή όπως αυτό που ακούσαμε πριν από αρκετούς ομιλητές, το δημογραφικό πρόβλημα, οι πολύτεκνοι, τα ακαδημαϊκά κριτήρια κλπ.

Κοιτάξτε, υπάρχουν αναπληρωτές με λιγότερη ή περισσότερη προϋπηρεσία, υπάρχουν δάσκαλοι που διέτρεξαν πραγματικά όλη την Ελλάδα στηρίζοντας έμπρακτα σε πολύ δύσκολες συνθήκες τη δημόσια εκπαίδευση, υπάρχουν εκπαιδευτικοί με μεταπτυχιακά, υπάρχουν ΑμΕΑ και πολλές άλλες κατηγορίες.

Νομίζω ότι η τροπολογία αυτή είναι ένα μεταβατικό στάδιο, είναι μία αρχή και είναι μία προσπάθεια εξισορρόπησης. Είναι μία προσπάθεια να εκπροσωπηθούν όλοι στην ευκαιρία, να εκπροσωπηθούν όλοι στην ελπίδα και είναι μία σοβαρή προσπάθεια, κατά την άποψή μου.

Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να χτίσουμε και θα χτίσουμε, γιατί είναι στρατηγική επιλογή της Κυβέρνησης να ενισχύσει έμπρακτα τη δημόσια εκπαίδευση.

Πρέπει να πω το εξής, ακούστηκε νομίζω από τον Νίκο Φίλη και θα συμφωνήσω και θα το πω και εδώ.

Είναι απαραίτητη και η θεσμοθέτηση και η στήριξη της διαρκούς επιμόρφωσης, προσέξτε όμως όχι ως τεχνικότητα.

Αυτό μπορώ να το πάω και πιο πέρα και να πω για τα προσόντα, το προσοντολόγιο το οποίο είναι ακριβό και έχουν ακουστεί διάφορα πράγματα. Δεν έχω τον χρόνο. Όχι βεβαίως ως μία τεχνικότητα, άλλα συνδεδεμένη άρρηκτα με την επιστημονική γνώση του ειδικού αντικειμένου του καθενός, σε μία προσπάθεια να διευρύνουμε την εκπαιδευτική συγκρότηση, να εμπλουτίσουμε την άρρηκτη σχέση δασκάλου-μαθητή. Οι δάσκαλοι έχουν ένα πολύ δύσκολο έργο: Να κάνουν τα παιδιά να σκέφτονται. Σε αυτό πρέπει όλοι να χτίσουμε.