ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

25/01/2019

Μ. Δημητριάδης: Η δική μας επιδίωξη είναι ότι μπορεί να γίνει ένα νέο πεδίο ανάπτυξης και ευημερίας

Μ. Δημητριάδης: Η δική μας επιδίωξη είναι ότι μπορεί να γίνει ένα νέο πεδίο ανάπτυξης και ευημερίας



Κυρίες και κύριοι Υπουργοί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, με την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τον τουρκικό ζυγό μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, υπογράφεται η Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, όπου και οριοθετούνται τα σημερινά σύνορα της χώρας μας. Είναι μία Συνθήκη, σύμφωνα με την οποία η χώρα μας, η Ελλάδα, κατέχει λίγο παραπάνω από το 50% της οριζόμενης τότε γεωγραφικής Μακεδονίας και επί της ουσίας το σύνολο της ιστορικής Μακεδονίας, που είναι και ελληνική. Το υπόλοιπο της γεωγραφικά τότε οριζόμενης Μακεδονίας περνά στην κατοχή της Σερβίας και της Βουλγαρίας κυρίως.
Το 1945, στη συνέχεια, δημιουργείται η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας ως ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας. Δεν υπήρξε ουσιαστικά καμία αντίδραση τότε της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν υπήρξε ούτε μέχρι την πρόσφατη περίοδο, ακριβώς γιατί αυτό τότε εξυπηρετούσε τον δυτικό διεθνή παράγοντα, στον οποίο οι κυβερνήσεις μας υπάκουαν πλήρως και ανελλιπώς.
Αυτό συνέβαινε μέχρι το 1992, όπου και διαλύεται η ενιαία Γιουγκοσλαβία και γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί το σύγχρονο κράτος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η οποία όμως είναι το πρώην ομόσπονδο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, FYROM δηλαδή.
Από το 1995, η διαφορά μας μ’ αυτή τη χώρα, που είναι πλέον κρατική οντότητα, βρίσκεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και βρίσκεται στη λεγόμενη Ενδιάμεση Συμφωνία. Αυτό το διάστημα της Ενδιάμεσης Συμφωνίας διαμορφώθηκε μια εθνική γραμμή οποία υποστηρίχθηκε και στηρίχθηκε και από τέσσερις Πρωθυπουργούς, αλλά και από τις κυβερνήσεις της χώρας μας, ειδικά του 2008 και μετά. Τρία πράγματα οριοθετούν αυτήν την εθνική γραμμή. Είναι σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό της λέξης «Μακεδονία», «erga omnes», δηλαδή «ονομασία έναντι όλων των χρήσεων» και άρση του αλυτρωτισμού από τη γείτονα.
Έχει σημασία να παρατηρήσουμε ότι όλα αυτά τα είκοσι επτά χρόνια πετύχαμε μόνο μικρές ήττες. Με την υπάρχουσα Συμφωνία των Πρεσπών επιτύχαμε όλα όσα όριζε αυτή η εθνική γραμμή, αλλά και κάτι ακόμα περισσότερο. Πετύχαμε δύο συγκεκριμένα πράγματα. Πετύχαμε την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας της γείτονος χώρας, δηλαδή από σκέτο «Μακεδονία» σε «Βόρεια Μακεδονία» και τη συνταγματική αλλαγή των άρθρων του Συντάγματός τους που εμπεριείχαν τις αλυτρωτικές αναφορές και τις ανιστόρητες διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας. Δηλαδή, έχουμε με λίγα λόγια μια Συμφωνία ειρήνης, που σε συνδυασμό με τις ρητές δεσμεύσεις της για το απαραβίαστο των συνόρων, την παραδοχή πως δεν έχει σχέση με την ελληνική ιστορία, τον πολιτισμό και την κληρονομιά της ελληνικής Μακεδονίας, έχουμε μια οριστική διευθέτηση των διαφορών μας. Έχουμε μια αποκατάσταση μιας σχολικής λαθροχειρίας που επιχειρήθηκε από τη γείτονα σε βάρος της χώρας μας. Έχουμε, με λίγα λόγια, την επαναφορά της FYROM στη διεθνή κανονικότητα και το ευρωπαϊκό δίκαιο.
Όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις, η αναβάθμιση της θέσης της χώρας μας είναι προφανής και δεδομένη. Επιβεβαιώνεται συνεχώς από κάθε διεθνή συνομιλητή και το επιδοκιμάζουν όχι μόνο οι διεθνείς θεσμοί, αλλά και όλες οι ευρωπαϊκές πολιτικές οικογένειες, από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά.
Το κυριότερο, όμως, που πρέπει να δούμε, κατά τη δική μου άποψη, είναι το αναπτυξιακό κομμάτι της ελληνικής Μακεδονίας. Είναι ένα κομμάτι που μας ενδιαφέρει και ένα κομμάτι ιδιαίτερα σημαντικό, διότι ανοίγει τις αναπτυξιακές μας δυνατότητες και μεγαλώνει η ίδια η γεωπολιτική αναβάθμιση της θέσης της χώρας μας και ο ρόλος της.
Το αναπτυξιακό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών στηρίχθηκε σε ένα αμιγώς πελατειακό κράτος, κυρίως στις προσταγές των ξένων, σε συνεργασία με εγχώριες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, βασιζόμενες σε αντιαναπτυξιακά και μη βιώσιμα παραγωγικά μοντέλα, τέτοια που στηριζόταν κυρίως σε μια περιφερειακή ανισότητα. Υπεύθυνη γι’ αυτήν ήταν πάντα η ίδια ελίτ, η οποία αποκόμιζε κέρδη και ωφέλειες από αυτή καθαυτή τη στρεβλή οργάνωση και συγκρότηση του κράτους και αποκόμιζε πολιτικά και οικονομικά οφέλη από την ίδια την πολιτική συγκρότηση, η οποία στηρίχθηκε σε ένα περίκλειστο κράτος στα βόρεια σύνορά μας, με μονοσήμαντες συμμαχίες, με περιορισμένες βοήθειες και, άρα, ήμασταν πάντοτε ελεγχόμενοι και εξαρτημένοι.
Η κυρίαρχη οικονομική και πολιτική τάξη που διαμορφώθηκε στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια, αυτές τις δεκαετίες ήταν επομένως εθισμένη, αλλά και βολεμένη σ’ αυτό το στρεβλό, ελλιπές και θνησιγενές οικονομικό περιβάλλον. Αυτή ακριβώς η συνδυαστική διαδικασία οδήγησε τη χώρα μας στην πρωτοφανή κρίση. Με λίγα λόγια, το αναπτυξιακό μοντέλο κατέρρεε παράλληλα και σε συνάρτηση με την οικονομική εξάρτηση, αλλά και με τον ίδιο στρατηγικό μας εγκλωβισμό.
Εμείς αυτό το μοντέλο αλλάζουμε, προσθέτοντας μέσα στα γεωπολιτικά μας πλεονεκτήματα ωφέλεια και υπεραξία για τη χώρα. Μέσα από μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, η χώρα εδραιώνεται ως πυλώνας ειρήνης, προόδου και σταθερότητας, σε μια ασταθή κατά βάση περιοχή.
Η Μακεδονία, λοιπόν, παρέμενε μέχρι πρόσφατα απλώς μια εσωτερική περιφέρεια ενός εθνικού κέντρου. Ήταν με λίγα λόγια εσωτερικά αποκλεισμένη, θύμα αφ’ ενός μίας άδικης και άνισης σε περιφερειακό επίπεδο εθνικής ανάπτυξης, ταυτόχρονα αφ’ ετέρου αποστερημένη από τις γεωπολιτικές της δυνατότητες και τα συγκριτικά παραγωγικά της πλεονεκτήματα, ακριβώς λόγω του στρεβλού εθνικού παραγωγικού μοντέλου, όπως ανέφερα προηγουμένως.


Ένα παράδειγμα προς τούτο: Τα Τέμπη άνοιξαν το 2018 και έγιναν πραγματικά δρόμος πρόσβασης της υπόλοιπης Ελλάδας στη Μακεδονία μας. Το σιδηροδρομικό δίκτυο, που πράγματι αναπτύχθηκε στη Θεσσαλονίκη τις προηγούμενες δεκαετίες και χρησίμευσε για να στείλει μετανάστες στη Γερμανία, την τελευταία εικοσαετία βρίσκεται σε μία κρίση και σήμερα επιχειρούμε ξανά να το αναβαθμίσουμε, γιατί ακριβώς το σιδηροδρομικό δίκτυο στη Βόρειο Ελλάδα σημαίνει πως πρέπει να έχει απολήξεις, πρέπει να έχει προορισμούς και αυτοί οι προορισμοί είναι η βαλκανική ενδοχώρα.
Η Μακεδονία μας, με λίγα λόγια, έζησε με αυτή τη ματαίωση ολόκληρες δεκαετίες. Η δική μας επιδίωξη είναι ότι μπορεί να γίνει ένα νέο πεδίο ανάπτυξης και ευημερίας για την ίδια, αλλά και για τη χώρα. Να γίνει, με λίγα λόγια, ένας τόπος δικαίωσης των προσδοκιών τόσων χαμένων δεκαετιών.

Να γίνει πρωταγωνίστρια μιας ευρύτερης βαλκανικής ανάπτυξης, επίκεντρο μιας μεγάλης βαλκανικής αγοράς, ακριβώς διότι η Βαλκανική είναι η ενδοχώρα της και θα μπορούσε να είναι η ατμομηχανή μιας ανάπτυξης για όλη την Βαλκανική, θα μπορούσε να γίνει -και θα γίνει τελικά- σημαντικότατη παράμετρος για μία βιώσιμη και αναπτυσσόμενη εθνική οικονομία, ένας σταθερός παράγοντας ευημερίας.
Οι αγωγοί ενέργειας, οι υδρογονάνθρακες, οι επενδύσεις σε εθνικές μεταφορές, οι οδικοί άξονες και τα λιμάνια μας εγκαθιστούν μία νέα πραγματικότητα, που είναι η βάση μιας νέας εποχής με όρους ηγεμονίας. Αυτή η προσπάθειά μας είναι που ελευθερώνει το μέλλον.
Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ